ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ ဂ်၀ါဟာလာေန႐ူးဆုနဲ႔ ဟိုတုန္းက နယူးေဒလီ

 

လာမယ့္တနလာၤေန႔ (ႏို၀င္ဘာ ၁၂) ရက္ဆို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အိႏိၵယႏိုင္ငံကိုသြားမယ္ဆိုတဲ့သတင္း အားလံုး လည္း သိထားၿပီး ျဖစ္တယ္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ရြယ္ကာလက အေမေဒၚခင္ၾကည္ အိႏိၵယသံအမတ္နဲ႔ ေနထိုင္စဥ္၊ အိႏၵိယ ႏိုင္ငံမွာ ပညာသင္ႀကီးျပင္းလာတာမို႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ငယ္ငယ္တုန္းက ေနရာေဟာင္းေလးေတြနဲ႔ ပံုရိပ္ေဟာင္း ေတြ ျပန္ျမင္ေယာင္ေစမယ့္ ခရီးျဖစ္မယ္ထင္ရဲ႕။

ဒီေဆာင္းပါးေရးေနခ်ိန္ဟာ ခရီးစဥ္စဖို႔ ၃ ရက္ပဲ လိုပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ထံုးစံအတိုင္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ အိႏိၵယခရီးစဥ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အိႏိၵယတာ၀န္ရိွသူေတြဘက္ကေရာ၊ NLD ပါတီနဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ အသိုင္းအ၀ိုင္းဘက္ကပါ ဘာသတင္းမွ မထုတ္ျပန္ေသးပါ။ ဒီခရီးဟာ အိႏိၵယအစိုးရက တရား၀င္ဖိတ္ေခၚတာမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး၊ ၁၉၉၃ ခုနွစ္အတြက္ အိႏိၵယႏိုင္ငံရဲ႕ အျမင့္ဆံုးဂုဏ္ျပဳဆုျဖစ္တဲ့ ဂ်၀ါဟာလာေန ႐ူးဆုကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုခ်ီးျမႇင့္ခဲ့တဲ့၊ ဂ်၀ါဟာလာေန႐ူး မယ္မိုဒီရယ္လ္အဖဲြ႔က ဖိတ္ေခၚခဲ့တာပါ။

အခုနွစ္ေမလကုန္ေလာက္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ေဒါက္တာမန္မိုဟာဆင္းန္ရဲ႕ဗမာျပည္ခရီးစဥ္မွာ ကြန္ဂရက္အိုင္ပါတီဥကၠ႒ ဆိုနီ ယာဂႏီၵက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ဖိတ္စာတေစာင္ကမ္းခဲ့ပါတယ္။ အခုလ ၁၄ ရက္ေန႔မွာ က်ေရာက္မယ့္ အိႏိၵယ လြတ္လပ္ေရးေခါင္းေဆာင္ႀကီးလည္းျဖစ္ ပထမဆံုး၀န္ႀကီးခ်ဳပ္လည္းျဖစ္ခဲ့တဲ့ ပန္ဒစ္ႀကီးဂ်၀ါဟာလာေန႐ူးရဲ႕ ေမြးေန႔အ ခမ္းအနားကို တက္ေရာက္မိန္႔ခြန္းခ်ီးျမႇင့္ဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံခဲ့တဲ့ဖိတ္စာပါ။

ဒါနဲ႔ပဲ ဥေရာပက ဆြစ္ဇာလန္၊ ေနာ္ေ၀း၊ အဂၤလန္၊ ျပင္သစ္နဲ႔ အေမရိကားတို႔ကို ခရီးေတြလွည္႔လည္ခဲ့ၿပီး၊ ထိုင္းႏိုင္ငံၿပီးရင္ အိႏိၵယကို ဒုတိယေျမာက္လည္ပတ္မယ့္ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံအျဖစ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ ကမၻာ့ၿငိမ္း ခ်မ္းေရးနဲ႔ ႏိုင္ငံတကာခ်စ္ၾကည္ရင္းနွီးမႈရဲ႕ သေကၤတအျဖစ္ ၁၉၆၅ ခုကစၿပီး အိႏိၵယ လြတ္လပ္ေရးေခါင္းေဆာင္ႀကီး ၀ါဟာလာေန႐ူး အမွတ္တရဆုကို စတင္ခ်ီးျမႇင့္ခဲ့ရာမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ သိပ္ကိုဂုဏ္ယူစရာေကာင္းတာက ပဲြဦးထြက္ ၁၉၆၅ ခုနွစ္မွာ ဦးသန္႔ကို ခ်ီးျမႇင့္ခဲ့တာပဲ ျဖစ္တယ္။ (၁၉၆၂ က်ဴးဘားဒုန္းပ်ံအေရးအခင္းဟာ ဆိုဗီယက္ က်ဴးဘား လက္၀ဲ အုပ္စုနဲ႔ အေမရိကန္ဦးေဆာင္ အေနာက္အုပ္စုတို႔ရဲ႕ ၁၃ ရက္အတြင္း ကမၻာစစ္မီးေတာက္မယ့္ အႏၲရာယ္ကို ကုလသမဂၢ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး ဦးသန္႔ ေအာင္ျမင္ေအာင္ေျဖရွင္းေပးႏိုင္တယ္)။

ဒီေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ ျမန္မာျပည္အတြက္ ဒုတိယေျမာက္ ဂ်၀ါဟာလာေန႐ူးဆုကို ဆြတ္ခူးေပးႏိုင္သူအျဖစ္ က်ေနာ္တို႔တေတြ ဂုဏ္ယူ၀မ္းေျမာက္ရမွာပါ။

……………………………………………………………..

မွတ္မိေသးတယ္၊ ၁၉၉၃ ဂ်၀ါဟာလာေန႐ူးဆုကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရေတာ့ နယူးေဒလီမွာ ျမန္မာေက်ာင္းသား လူ ငယ္ေတြ ေနထိုင္တာ ၅၀ ၀န္းက်င္ပဲရိွအံုးမယ္ (အခုဆို ျမန္မာျပည္သားတေသာင္းေက်ာ္ေနၿပီ)။ က်ေနာ္တို႔တေတြ ၀မ္း သာၾကတယ္၊ ဒါေပမဲ့ သိတ္ဆင္းရဲေတာ့ ဂုဏ္ျပဳပဲြေတြ၊ အခမ္းအနားေတြေတာ့ မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး၊ NGO ဆိုတာေတာ့ ၾကား ဖူးတယ္၊ မျမင္ဖူးဘူး။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာေက်ာင္းသားအဖဲြ႔႐ံုးကိုေတာ့ VIP အိႏိၵယ၀န္ႀကီးေတြေနထိုင္တဲ့ ၿမိဳ႕လည္ေခါင္ ရပ္ ကြက္မွာ ဖြင့္ထားတာ။

က်ေနာ္တို႔ေနတဲ့လမ္း (အမွတ္ ၃ ခရစ္ခ်နားမီႏြန္လမ္း) နဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ငယ္ငယ္ကေနသြားတဲ့ (၂၄ အကၠဘာ လမ္း) အိမ္ကတလမ္းပဲျခားတယ္။ (အခု ေဒၚခင္ၾကည္ ေနထိုင္ခဲ့တဲ့အိမ္မွာ ကြန္ဂရက္အိုင္ပါတီ အေထြေထြအတြင္းေရး မွဴး ရာဟုဂႏီၵ ႐ံုးခမ္းဖြင့္ထားတယ္) က်ေနာ္တို႔႐ံုးကို မီးရထား၀န္ႀကီးေဟာင္း (ေနာက္ပိုင္းကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီ အခုအၿငိမ္း စား) မစၥတာေဂ်ာ့ဖန္နန္ေဒ႔ခ်္ ကသူ႔အိမ္၀န္းထဲမွာ သူ႔႐ံုးခန္းေလးနဲ႔ကပ္ၿပီး တခန္းေပးထားတာ။ အဲဒီ VIP ရပ္ကြက္ လမ္း မေတြကို တလမ္းနဲ႔တလမ္း အမ်ဳိးအစားတူတဲ့အပင္ေတြခ်ည္း လမ္းတေလ်ာက္ တန္းစီစိုက္ထားတတ္တယ္။

ဥပမာ က်ေနာ္တို႔ေနတဲ့လမ္းတေလွ်ာက္က ေညာင္ပင္ေတြခ်ည္းပဲ အုပ္မိုးေနတာ။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း အင္ဒရာဂႏီၵ ေန အိမ္လမ္းက်ေတာ႔ တမာပင္ေတြခ်ည္းပဲ၊ တခ်ဳိ႕ေနရာၾကေတာ့ သေျပပင္ေတြခ်ည္းပဲ၊ သေျပသီးမွည့္ခ်ိန္ဆို အဲဒီလမ္းဟာ သေျပမွည့္ေတြ ေပက်ံၿပီး ကတၱရာလမ္းဟာ ခရမ္းေရာင္သန္းေနတယ္။။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေနသြားတဲ့ အကၠဘာ လမ္းကေတာ့ တလမ္းလံုးမန္က်ီးပင္ေတြနဲ႔။ မန္က်ီးပင္ေတြက နဲနဲေနာေနာႀကီးေတြမႈတ္ဘူး၊လူႀကီး ၂ေယာက္ ၃ ေယာက္ ဖက္ေလာက္ရိွတဲ့ ပင္စည္ႀကီးႀကီးအျမင့္ႀကီးေတြ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေနခဲ့ဖူးတဲ့ အကၠဘာလမ္းကို က်ေနာ္တို႔က ေဒၚစုလမ္းလို႔ပဲ ကိုယ့္ဖာသာနာမည္ေပးထားတယ္။ က်ေနာ္တို႔႐ံုးနဲ႔ တလမ္းပဲျခားတယ္။ မနက္ေစာေစာ ပန္းခ်ီ စစ္ၿငိမ္း ေအးနဲ႔အတူ အိႏိၵယဂိတ္ဘက္ အေရွ႕ဆီက ေနလံုးနီနီႀကီးတက္တာေငးၾကည္႔ရင္း လမ္းေလ်ာက္ၿပီဆို ေဒၚစုလမ္းကို ပတ္တက္ၿပီး ႐ံုးျပန္ေနက်။ မန္က်ီးသီးႏုခ်ိန္ဆို ငွက္ေတြက မန္က်ီးသီးႏုေတြထိုးဆိတ္လို႔ လမ္းေပၚက်ေနတာအမ်ားႀကီး။

အဆင္သင့္ပါလာတဲ့ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ထဲေကာက္ထည့္ၿပီး၊ ကိုယ္လည္းဟင္းတခြက္၊ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းအိမ္ေတြလည္း ေ၀ငွ။ (ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ေဒၚစုလမ္းမွာ မန္းက်ီးသီးႏုႏုေကာက္သူေတြ ျပန္ေရာင္းစားတဲ့အထိ လာဘ္ျမင္သြားၾကတယ္)

က်ေနာ္ စဥ္းစားမိတယ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လည္း ငယ္ငယ္က သူ႔အိမ္ေရွ႕ အေမေဒၚခင္ၾကည္နဲ႔ လမ္းအတူေလွ်ာက္ ရင္း မန္က်ီးေတြေကာက္၊ ျငဳပ္သီး၊ ငပိနဲ႔ေရာ ညက္ညက္ေလးေထာင္းၿပီး မန္က်ီးသီးေထာင္းေလးမ်ား ခ်က္စားၾကမလား လို႔။

……………………………………………………….

 

၁၉၉၄ ႏို၀င္ဘာလ၊ အခုလိုအခ်ိန္ပဲ၊ ေန႐ူးဆုကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုယ္စားယူဖို႔ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးတေယာက္ အဂၤ လန္ကေန နယူးေဒလီကို ေရာက္လာတယ္။ သူက နယူးေဒလီ ေအာလ္အင္ဒီးယားေရဒီယိုမွာ စစ္ၿပီးေခတ္ လြတ္လပ္ေရး အႀကိဳကာလေတြက တာ၀န္ထမ္းဖူးတယ္။ က်ေနာ္တို႔ မေမြးခင္သိပ္နာမည္ႀကီးတဲ့ ေခတ္ေဟာင္းအဆိုေတာ္ႀကီး ဘိလပ္ ျပန္သန္းလို႔ေခၚတဲ့ ဒိုရာသန္းေအး ျဖစ္တယ္။ အဲဒီတုန္းက ဆုေပးပဲြအခမ္းအနားကို ညေနပိုင္းသမတအိမ္ေတာ္၀န္းမွာ ညစာေကၽြးလုပ္ခဲ့တာပါ။ ႏိုင္ငံေတာ္အခမ္းအနားလိုေပါ့။

အားလံုးသိတဲ့အတိုင္း ၁၉၉၃-၉၄-၉၅ တို႔ဆိုတာ ျပည္တြင္းမွာ အတိုက္အခံမွန္သမွ် စစ္အစိုးရက အသားကုန္အမဲဖ်က္ၿပီး၊

ႏိုင္ငံတကာကိုလည္း ကေလာ္ဆဲေနတဲ့အခ်ိန္။ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံတခုက အခုလို သူတို႔ရန္သူကို ခမ္းခမ္းနားနားဆုေပးေတာ့ ဒါဟာ ျပည္တြင္းေရး၀င္ေရာက္စြက္ဖက္တာ ဘာညာနဲ႔ သတင္းစာေတြကေန ေစာင္းေျမာင္းေရးတာေပါ့။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီႏွစ္က အိႏိၵယႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ (INA) ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္နဲ႔ သူ႔ရဲ႕တပ္ေတြ ျမန္မာ ျပည္ကိုစစ္ေၾကာင္းခ်ီခဲ့တဲ့ (၁၉၄၀) အႏွစ္ ၅၀ ေရႊရတုကာလမို႔ ဟိုတုန္းက အိႏိၵယ INA ေတာ္လွန္ေရးစစ္မႈထမ္းေဟာင္း ေတြ (ျမန္မာစစ္အစိုးရနဲ႔ ညႇိႏႈိင္းၿပီး) မႏၲေလးကိုေရာက္ေနတယ္။ INA စစ္သားေဟာင္းေတြ ရည္ရြယ္ထားတာက ဒုတိယ ကမာၻစစ္တုန္းက ခ်ီတက္ရာလမ္းေၾကာင္းေတြအတိုင္း တမူး၊ မႏၲေလးနဲ႔ ကခ်င္ဘက္ကေန စတီး၀ဲလ္လမ္းအတိုင္း ခရီး ရွည္ခ်ီတက္ဖို႔ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို အဲလိုေန႐ူးဆုေပးတဲ့သတင္းေၾကာင့္ ဗမာျပည္ေရာက္ေနတဲ့ အိႏိၵယစစ္သားအိုႀကီးေတြ အစီအစဥ္ပ်က္သြားတယ္။ ျမန္မာအာဏာပိုင္ေတြက ျပန္ႏွင္လႊတ္တယ္။ အဲဒီတုန္းက အိႏိၵယ က ေငြကုန္ေၾကးက်ခံ ေဖာက္လုပ္ေပးေနတဲ့ တမူး ကေလး ခ်စ္ၾကည္ေရးလမ္းကိုေတာ့ နယူးေဒလီအစိုးရက ရပ္မျပစ္ လိုက္ပါဘူး။

………………………………………………………….

က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ မျဖစ္သြားတာတခုက ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ျဖစ္ေနတဲ့ ၁၉၉၄ ႏို၀င္ဘာ ၁၅ ရက္ မနက္ ၉ နာရီ ေလာက္ က်ေနာ္တို႔႐ံုးခန္းကို ပန္းပြင့္ေတြနဲ႔ ထမီအျပာ၊ ဆြယ္တာအျပာ၊ ပု၀ါေလးျခံဳၿပီး၀င္လာတဲ့ ရုပ္ရည္သန္႔သန္႔႔ မ်က္ မွန္နဲ႔ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးတေယာက္ ၀င္လာပါတယ္။ အိႏိၵယ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္က ကားနဲ႔လိုက္ပို႔တာ။ ျမန္မာေက်ာင္း သားေတြနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္လို႔ဆိုၿပီး ေရာက္လာတာပါ။ သူက အဆိုေတာ္ ဘိလပ္ျပန္သန္းလို႔ က်ေနာ္တို႔ၾကားဖူးေနတဲ့၊ ၿပီးေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း နွစ္သက္တဲ့ အဆိုေတာ္ ဒိုရာသန္းေအးပါ။ သူဆိုခဲ့တဲ့ ေလွကေလးကိုေလွာ္မည္ သီခ်င္း   ျမတ္ပန္းေခြသီခ်င္းေတြဟာ က်ေနာ္တို႔ေခတ္မွာ ေဒၚမာမာေအးတို႔၊ ေမဆြိတို႔ ေဟမာေန၀င္းတို႔ရဲ႕ ျပန္ဆိုေတးအျဖစ္နဲ႔ေတာင္ မ႐ိုးႏိုင္တဲ့ သီခ်င္းေတြ ေပါ့။ က်ေနာ္တို႔တေတြ ေခတ္ေဟာင္းအဆိုေတာ္ႀကီးကိုေတြ႔ေတာ့ ၀မ္းသာတယ္။ သူကလည္း က်ေနာ္တို႔အေၾကာင္းေတြ စိတ္၀င္တစားေမးတယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေၾကာင္းကို “စုကေလ” “စုကေလ” နဲ႔ အားရပါးရေျပာျပတယ္။ သူကေဒၚစုကို သိပ္သံေယာဇဥ္ ႀကီးပံုရတယ္။ က်ေနာ္က ဓာတ္ပံုရိုက္မယ္ဆိုေတာ့ ႐ံုးခန္း စာအုပ္ဘီဒိုမွန္နံရံမွာကပ္ထားတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ပိုစ တာပံုေတြနားကပ္သြားၿပီး “စုနဲ႔အတူ ႐ိုက္မယ္” လို႔ေျပာၿပီး၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ပံုေလးေတြ သူ႔ကိုယ္နဲ႔မကြယ္မိ ေအာင္ အေတာ္ဂ႐ုစိုက္ရပ္ၿပီး ဓာတ္ပံုအ႐ိုက္ခံတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ မိခင္လိုျဖစ္ေနတဲ့ အဆိုေတာ္ႀကီး ဘိလပ္ျပန္သန္းဟာ ၂၀၀၇ ဇြန္လတုန္းက သူ႔အသက္တရာျပည္႔ဖို႔ (၇) လ အလို အဂၤလန္မွာပဲ ဆံုးသြားရွာတယ္။

တခ်ိန္က က်ေနာ္တို႔တေတြ အိႏိၵယမွာ အၾကမ္းမဖက္ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈေတြ အင္တိုက္အားတိုက္ လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ေငြမ ရိွလည္း ကိုယ့္ဖာသာပိုက္ဆံစု၊ ပိုက္ဆံရွာၿပီး လုပ္ခဲ့တယ္။ ဂစ္တာေတြ၊ ခြတ္ေဒါင္းအလံေတြ၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ပိုစတာေတြကိုကိုင္ၿပီး ျမန္မာသံ႐ံုးေရွ႕နဲ႔ (ေနာက္ပိုင္းေတာ့ သံ႐ံုးေရွ႕ဆႏၵမျပရေတာ့ဘူး) သံ႐ံုးအနီးမွာ ေတာ္လွန္ေရး သီ ခ်င္းေတြ၊ ေက်ာင္းသားသမဂၢသီခ်င္းေတြဆိုၿပီး ဆႏၵထုတ္ေဖာ္ခဲ့ၾကတယ္။ ပန္းခ်ီစစ္ၿငိမ္းေအးရဲ႕ ပန္းခ်ီကားေတြျပပဲြလုပ္၊ ဂီတေျဖာ္ေျဖပဲြေတြ၊ ျမန္မာ႔ေရးရာ ေဆြးေႏြးပဲြေတြနဲ႔တဲြၿပီး ရံပံုေငြရွာတာ၊ ျမန္မာအစားအေသာက္ေတြ ေရာင္းခ်ရံပံုေငြရွာၿပီး

ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ အိႏိၵယႏိုင္ငံေရးပါတီေတြ၊ အမ်ဳိးသမီးနဲ႔ လူမႈအဖဲြ႔ေတြ၊ သတင္းဌာနေတြ က က်ေနာ္တို႔ကို ၀န္းရံခဲ့တယ္။

ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီးေဟာင္း ေဂ်ာ့ဖာနန္ေဒ႔ခ်္နဲ႔ သူ႔ရဲ႕စမတားပါတီဥကၠ႒ အန္တီဂ်ရားဂ်ဲလ္တီး၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္း မာလီဗီကာနဲ႔ သူ႔ခင္ပြန္းသတင္းစာဆရာ ကာလီကာ၊ က်ေနာ္တို႔ မိခင္လိုျဖစ္ေနတဲ့ အိႏိၵယ ဗဟိုတရား႐ံုးေရွေန႔အမ်ဳိးသမီး နန္ဒီတာဟတ္စ္ကာနဲ႔ Other Media (NGO) အဖဲြ႔ေတြ၊ အမ်ဳိးသမီးေရးရာ တက္ႂကြလႈပ္ ရွားသူလည္းျဖစ္၊ မႏူရွီအမ်ဳိးသမီးမဂၢဇင္းထုတ္လုပ္သူ အယ္ဒီတာမႏူးကစၥခ်္၀ါးတို႔ဟာ က်ေနာ္တို႔ကို အၾကံေပး၊နည္းလမ္း ေတြေပးၿပီး အၾကမ္းမဖက္လႈပ္ရွားမႈလမ္းေၾကာင္းေတြကို ေဖာ္ေပးခဲ့တယ္။

ဆႏၵျပပဲြေတြ၊ တကၠသိုလ္၊ ေကာလိပ္ေတြက ျမန္မာ့အေရးေဟာေျပာပဲြ၊ ဓာတ္ပံုျပပဲြ၊ သတင္းစာရွင္းပဲြေတြကို ဘယ္ NGO ေတြဆီကမွ ပိုက္ဆံမရလည္း က်ေနာ္တို႔လူငယ္ေတြ ကိုယ့္အလုပ္၊ ကိုယ္တာ၀န္ကိုကိုယ္ယူၿပီး ညီညီညြတ္ညြတ္ လုပ္ခဲ့ ၾကတယ္။ ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတာက ငတ္ေနတုန္းက ညီညြတ္ခဲ့ၾကေပမဲ့ ၁၉၉၈-၉၉ မွာ NGO ေတြနဲ႔ အခ်ိတ္အဆက္ ေတြမိသြားတဲ့အခါ ညီညြတ္ေရးေတြ ၿပိဳကဲြကုန္ၾကတယ္။ NGO က ခဲြလို႔မဟုတ္ေပမဲ့ NGO ခ်ေပးတဲ့ ပေရာဂ်က္ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈေတြေနာက္ တေကာက္ေကာက္လိုက္ပါရင္း လက္ေတြ႔ႏိုင္ငံေရးလမ္းစေတြ ေပ်ာက္ကုန္တာပါ။

ဒီကေန႔ အဲဒီအေရြ႔ႀကီး ျပည္တြင္းထဲ၀င္သြားပါၿပီ၊ ျပည္တြင္းမွာ NGO ယဥ္ေက်းမႈႀကီး စေနပါၿပီ။ အကဲြအျပဲသတင္းေတြ လည္း စၾကားေနရၿပီ။

“ရဲေဘာ္တို႔.. ဆင္ျခင္ၾကေလာ့၊ သတိျပဳေလာ့၊ ငါတို႔ေသဖူးတယ္” လို႔ ေအာ္ျပ႐ံုကလဲြလို ဘာမွမတတ္ႏိုင္ပါ။

……………………………………………….

ႏိုင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲက ဂငယ္ေကြ႔ႀကီးဆိုေတာ့၊ တခ်ိန္က ရန္သူေတြနဲ႔ မိတ္ေဆြေတြလိုဆက္ဆံ၊ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔က် ရန္သူလိုဆက္ဆံ ျဖစ္ေနတဲ့ႏိုင္ငံေရးေလာကမွာ ကိုယ္ေတာင္ မ်က္ေစ့လည္ခ်င္သလိုလို။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္တို႔တေတြ တခ်ိန္က ဖရီး ဖရီး..ေအာင္ဆန္းစုၾကည္လို႔ ေဒလီေနပူပူ၊ အာေခါင္ကဲြလည္ေခ်ာင္းနာ၊ ေခါင္းပူ၊ အသံ၀င္ ေအာ္ဟစ္ခဲ့ၾက တယ္။

“ဒီေလာက္ေတာင္ ငါတို႔သူလြတ္ဖို႔အတြက္ ေအာ္ေနရတာ တေန႔ဗမာျပည္ေရာက္ရင္ ျမင္ဖူးေအာင္လို႔၊ ေဒၚစုနဲ႔ေတြ႔ျဖစ္ ေအာင္ သြားေတြ႔အံုးမယ္” လို႔ ဆႏၵျပပဲြတခုမွအမွတ္တမဲ့ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ ကေလးနယ္က လု႐ိႈင္းခ်င္းအမ်ဳိးသမီး မစန္းပြီး တေယာက္လည္း အခုေတာ့ ၾသစေတးလွ်ားမွာ။ ကံၾကမၼာအလွည့္အေျပာင္းက သူကိုယ္တိုင္ ရန္ကုန္သြားေတြ႔စရာမလို ဘဲ နယူးေဒလီကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ကိုယ္တိုင္လာတာေတာင္ ေတြ႔ဆံုခြင့္ေလးမရႏိုင္ေတာ့။ မစန္းပြီး ထက္ကံဆိုး မယ့္သူေတြလည္း နယူးေဒလီမွာ ရိွႏိုင္ပါေသးတယ္။ အခုအခ်ိန္ထိ ျမန္မာေတြနဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေတြ႔မယ္၊ မေတြ႔ ဘူး၊ ဘာမွ မေသခ်ာေသးဘူး။ ေဒလီက ျမန္မာဒုကၡသည္ေတြကေတာ့ ထိုင္းႏိုင္ငံခရီးစဥ္လိုျဖစ္မွာ စိုးရိမ္ေနၾကတယ္။

သူတို႔ရဲ႕မီးအိမ္ရွင္ကို မေတြ႔ရမွာ စိုးရိမ္ေနတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကလည္း သူ႔ႏိုင္ငံသားေတြကို ေတြ႔ခ်င္မွာပဲ၊ စကားေျပာခ်င္မွာပဲ၊ အိႏိၵယက ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြအေျခအေနနဲ႔ ဘ၀ေတြကို ျမင္ခ်င္သိခ်င္မွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္ဘယ္ ေလာက္ေပးႏိုင္မလဲ၊ အိႏိၵယရဲ႕လံုျခံဳေရးအေနအထား၊ ခရီးစဥ္အေျခအေနေတြေပၚလည္း မူတည္ပါတယ္။

သိရသေလာက္ေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ ႏို၀င္ဘာ ၁၂ ရက္ကေန ၁၈ ရက္ေန႔ထိ ေနထိုင္မွာ ျဖစ္တယ္။

၁၃ ရက္ေန႔က အိႏိၵယႏိုင္ငံရဲ႕ေဒ၀ါလီမီးထြန္းပဲြေတာ္ေန႔၊ ၁၄ ရက္က ေန႐ူးေမြးေန႔အခမ္းအနား ျဖစ္တယ္။ သူငယ္ငယ္က တက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေလဒီရွရီရမ္ေကာလိပ္ကလည္း သူနဲ႔ ေတြ႔ဆံုပဲြအစီအစဥ္ရိွတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘန္ဂလိုၿမိဳ႕ကိုလည္း သြား ေရာက္ လည္ပတ္မယ္လို႔သိရတယ္။ အိႏိၵယသတင္းစာတေစာင္ကေတာ့ ဗုဒၶဂါယာနဲ႔ တိဘက္ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဒလိုင္လား မားႀကီး သီတင္းသံုးတဲ့ ဒရမ္(မ္)ဆာလာကိုလည္း လည္ပတ္မယ္ဆိုတဲ့သတင္းေဖာ္ျပခဲ့ေပမဲ့ ဒါေတြက မေသခ်ာဘူး၊ ေဒၚ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ေတာင္တိဘက္အေ၀းေရာက္အစိုးရက အဆက္အသြယ္မရေသးဘူးလို႔ သိရတယ္။

ျမန္မာ႔အေရးကို တစိုက္မတ္မတ္ အားေပးေနတဲ့ အိႏိၵယပါလီမန္အမတ္ေတြတခ်ဳိ႕ကလည္း အိႏိၵယပါလီမန္ထဲမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို မိန္႔ခြန္းေျပာေစခ်င္တယ္ ဒါေပမဲ့ အတိုက္အခံေတြကို ပါလီမန္မွာ အဲလိုေနရာေပးတဲ့အစီအစဥ္ မ်ဳိး တခါမွမရိွခဲ့ဖူးေတာ့ မေသခ်ာဘူး။ ဘာသတင္းမွ တိတိက်က်ေျပာမရဘူး။ ဒီေတာ့ ျမန္မာေတြနဲ႔ေတြ႔ဖို႔ အစီအစဥ္က မေရမရာနဲ႔။ ကိုယ့္ဘက္ေတြကေတာ့ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ေနတာေတြ ၾကားရတယ္။

တခ်ိန္က ျမန္မာျပည္မွာေနသြားတဲ့ ျမန္မာ့အေရးမွာတက္ႂကြတဲ့ ေအာ္လ္အင္ဒီယားေရဒီယို ျမန္မာပိုင္းဌာနအႀကီးအကဲ

ကြယ္လြန္သူစာေရးဆရာ ဦးေမာသီရိဇနီး အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ေအာက္စ္ဖို႔စ္အထက္တန္းေက်ာင္း၀န္းထဲမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြ နဲ႔ေတြ႔ဖို႔ ႀကိဳတင္စီစဥ္ထားၾကတယ္လို႔ သိရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျဖစ္မျဖစ္ေတာ့ မေသခ်ာေသး။

တကယ္လို႔မ်ား ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ နယူးေဒလီခရီးစဥ္မွာ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ တစိုက္မတ္မတ္ အငတ္ ငတ္အျပတ္ျပတ္နဲ႔ ျမန္မာ့အေရး လႈပ္ရွားသူတခ်ဳိ႕အပါအ၀င္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြ၊ ျမန္မာ့အေရးကို ကနဦးအစကတည္း က အားေပးကူညီခဲ့တဲ့ အိႏိၵယႏိုင္ငံေရး၊ လူမႈေရး၊ နယ္ပယ္ထဲက ျမန္မာ့မိတ္ေဆြေကာင္းေတြနဲ႔ ေတြ႔ႏိုင္မယ္ဆို သိပ္ ေကာင္းမွာပဲ။

ငါးပြက္ရာ ငါးစာခ်ေနတဲ့ ဒီေခတ္ႀကီးထဲမွာ ပိုင္ရာပိုင္ရာ၊ ဆိုင္ရာဆိုင္ရာေတြပဲ ႀကိတ္တိုင္ပင္ေတြ႔ဆံုၿပီး ဖ်ာခင္းေနရာယူ တတ္လြန္းလို႔ပါ။ ဒါကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လည္း သိခ်င္သိမွာေပါ့။

ကိုညိဳ (ေအာ္စလို)၀၈ေဖဖ၀ါရီ၂၀၁၂